Każdy z nas jest synem marnotrawnym, który trwoni łaskę Bożą, który trwoni talenty dane przez Boga. Każdy z nas jest w takiej samej sytuacji ogołocenia – nieraz całkowitego – z tych wszystkich dóbr, dopóki nie opamiętamy się i dopóki nie przyjdziemy tak, jak ów syn marnotrawny z przypowieści i nie powiemy Bogu: „Zgrzeszyliśmy na niebo i przed Tobą”.

Jesteśmy w sytuacji Piotra, który idąc po falach zwątpił i zaczął wołać Ratunku! w kierunku Chrystusa. I usłyszał od swojego nauczyciela i mistrza: Człowieku małej wiary, dlaczego zwątpiłeś?

Chrystus Zmartwychwstał!
W tych dwóch słowach zawarta jest cała prawda chrześcijaństwa. Zmartwychwstanie Chrystusa i nasze zmartwychwstanie w dniu ostatnim. Dlatego też wielu świętych uważało, że jedynym grzechem jest wątpienie w rzeczywistość zmartwychwstania.
Głębiej niż otchłań, jest Chrystus, zwycięzca śmierci i otchłani. Przeto ostatnie słowo należy do modlitwy.

Towarzyszenie Jerzemu Nowosielskiemu słowem w tym dniu, gdy celebruje On swoją ostatnią i definitywną Paschę, jest zadaniem zarazem zaszczytnym i bardzo trudnym. Pascha zawsze jest przejściem ze śmierci do życia, a pogrzeb chrześcijański jest przestrzenią nadziei: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem…”.

Oprócz historii człowieka jest też historia Boga. Wykluczony ze swego stworzenia przez kłamstwo i grzech Adama, którym to Adamem jesteśmy my wszyscy, Bóg na nowo stworzył jedność z człowiekiem, tym razem sakramentalną. Przez swego Syna, który przyszedł do swego dziedzictwa, w którym źle wykorzystana wolność stała się przekleństwem. W Chrystusie Bóg bada na ludzki sposób wszystkie nasze cierpienia, nieogarnioną agonię historii, krzyk Hioba o naszym losie.

„Król chaldejski pobił mieczem ich pierworodnych w ich świętym przybytku, nie oszczędzając ani młodzieńców, ani starców, ani sędziwych”.
Ta historia z czasów króla Sedekiasza została powtórzona w niewyobrażalnie większej skali dwadzieścia pięć wieków później, gdy do głosu znowu doszła urojona nienawiść, która sprawia, że mój brat – inny człowiek – staje się nagle moim wrogiem, kimś gorszym ode mnie, a nawet w moich oczach przestaje być człowiekiem.

Historia chrześcijaństwa w nierozerwalny sposób związana jest z dziejami Imperium Rzymskiego i jego dziedzictwo żyje do dzisiaj w całym chrześcijaństwie. Fakt, że chrześcijaństwo rozwijało się początkowo głównie na terenach cesarstwa, w naturalny niejako sposób doprowadził do wytworzenia się dwóch podstawowych wizji Kościoła, wschodniej i zachodniej.

Na kilka dni przed dziewięćdziesiątą rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości zgromadziliśmy się na nabożeństwie dziękczynnym za odzyskaną wolność.

Od razu na początku muszę zaznaczyć, że jestem pesymistą, jeżeli chodzi o realizację idei chrześcijańskich w wymiarze społecznym. Pesymizm mój wynika z danych historii. Idea państwa teokratycznego, wynikająca ze Starego Testamentu, z ogromnym trudem była realizowana w historii.

PROWADZĄCY: Dobry wieczór państwu, a właściwie można by powiedzieć dzień dobry, bo takie piękne słońce za oknem. Witamy wśród nas księdza doktora Henryka Paprockiego, który dzisiaj przedstawi swoją drogę chrześcijaństwa. Zapraszamy serdecznie.