Rzadko który myśliciel zasłużył na takie zapomnienie – przymusowe – jak Wasyl Rozanow. W czasach radzieckich jego nazwisko nie było wymieniane. Co najwyżej „specjaliści od Dostojewskiego” znali jego książkę „Legenda o Wielkim Inkwizytorze”. Gdy władza chyliła się już ku upadkowi, pozwalano na wspominanie Bierdiajewa, Łosskiego, Bułgakowa, Florenskiego, ale nie Rozanowa. Tak, jakby nie istniał. Nie urodził się, nie żył i nie umarł. Po prostu go nie było. Chociaż pozostało po nim 50 tomów dzieł, z których 20 ma nieprzemijającą wartość.

Wiatr szumi o północy i zrywa liście… Podobnie życie w swym szybkim biegu wyrywa z naszej duszy westchnienia, słowa zachwytu, pół-myśli, pół-uczucia… które będąc dźwiękowymi urywkami mają to znaczenie, że „wyszły” wprost z duszy, bez żadnego opracowania, bez celu, bez zamiaru – bez niczego postronnego… Po prostu – „dusza żyje”… to znaczy „żyła”, „oddychała”… Od dawna już te „nieoczekiwane słowa” z jakiegoś powodu podobały mi się. Mówiąc ściśle, one płyną w nas nieprzerwanie, ale nie zdążamy ich zapisywać (nie ma papieru pod ręką) – i one umierają. Później nie można ich sobie przypomnieć. Coś jednak zdążyłem zapisać. Notatki rozrastały się. Postanowiłem zebrać te „opadłe liście”.

1. Kiedy odwiedzali mnie dekadenci – to o pierwszej godzinie w nocy przepuszczałem ich, bezpłodnych, do przodu – ale zatrzymywałem ostatniego, dobrego Wiktora Piotrowicza Protiejkinskiego (nauczyciel z fantazją) i wskazywałem na przestrzeń między drzwiami…

194. Myślałem, że wszystko jest nieśmiertelne. I śpiewałem pieśni.
Teraz wiem, że wszystko się kończy. I pieśń umilkła.
(już od trzech lat)

Im starsze drzewo, tym więcej spada z niego liści. Proszę po mojej „†” przedrukowywać wszystko analogicznie i książki, które są kontynuacją „Odosobnionych” oraz „Opadłych liści” drukować bez żadnych zmian w tej postaci, w jakiej zostały wydane te dwie książki. Chciałbym, żeby każdy nowy tekst był drukowany na nowej stronie, ale w celach przyspieszenia druku i obniżenia jego kosztów odstępuję od tej formy, ale ze skrajną udręką ducha.

Wszystkie – przed przeręblą i nikt im tego nie powie:

„Gdy tylko wyjdziecie z zaczarowanego kręgu studiów, dostaniecie papierek, że „skończyłyście” – nie spotkacie nikogo, ani jednej ręki, ani jednej twarzy, ani jednego urzędu, gdzie by otworzyli drzwi i powiedzieli: ”.

Ten lodowaty chłód – „Nikomu nie potrzebna” – zmrozi was i, być może, wielu zabije.

Ale bądźcie cierpliwe. Walczcie. Przez to lodowate morze każdy musi przepłynąć, a kto je przepłynie – wypełznie na brzeg.

Bez piór, bez trenu, ale wypełznie.

865. – Co robić? – zapytał niecierpliwy młodzieniec petersburski.
– Jak to, co robić? Jeśli jest lato – to zbierać jagody i przygotowywać konfitury, a jeśli zima – to pić z tymi konfiturami herbatę.

886. Prometeusz „wykradł” ogień z nieba i przyniósł na ziemię. O bestii apokaliptycznej powiedziano: „ I będą dziwić się jej narody, i powiedzą: Któż jest podobny do tej bestii? Ona dała nam ogień z nieba”. Interesująca zgodność, ale jak się wydaje, nikt nie zwrócił na nią uwagi.

911. Tylko taka miłość jest w człowieku autentyczna, nie skierowana przeciwko istocie miłości i jej celowi, w której ukochanej nie oddziela się od siebie nawet w myślach, nie oddziela jakby w samej krwi i nerwach. Taką miłość do człowieka znalazłem w moim „przyjacielu” i w jej matce, Al. Adr. Właśnie dlatego one dwie stały się moimi wychowawczyniami i „gwiazdami przewodnimi”.

Poza wyzwiskami w prasie, wywołanymi przez drugi koszyk Opadłych liści – dla mnie smutnych, jak wszelkie wyzwiska, otrzymałem od kilku swoich przyjaciół (mówiąc ściśle – od wszystkich najbliższych) szczególne, wyjątkowe uwagi niezwykłej głębi i dobrze umotywowane. Jestem „słabym człowiekiem” i napisałem „słabą książkę” – „popsułem swoje Odosobnione, wprowadziłem weń szum”. „Wszystko, co było poważne w Odosobnionym, rozpłynęło się”. Wszystkie uwagi w tym stylu. Niech jednak przyjaciele przemówią swoim językiem, a nie moim.